Een ode aan Limburgs Zwaarste (RR)
Ik heb er veel schik in als Peter Swager zijn pak Zware Van Nelle uit zijn rugzak tovert en liefdevol een conisch gevormd shagje rolt. Zijn roltechniek heeft iets van die van een pretsigarettendraaier. Nog meer schik heb ik als de vlam in het shagje gaat en omstanders op de controlepost in Eys onthutst reageren: ‘Roken? Dat doet een hardloper toch niet?’
Op Peters gezicht een brede grijns, zijn punt is weer gemaakt.
Eys is een begrip voor de lopers van Limburgs Zwaarste. Voor de zestig en tachtig kilometer lopers is het een fourageerplek bovenaan de laatste stevige klim van de wedstrijd. Voor de lopers die hun zinnen hebben gezet op de 100 km is het een plek die druipt van sadisme. Na 70 kilometers lopen dwingt het de vermoeide geest tot een keuze: Loop ik rechtstreeks naar Heerlen via het parcours van de tachtig kilometer, of plak ik er die laatste lus van nog een paar uur aan vast om de 100 vol te maken? Het roept bij veel 100 km lopers al jaren vragen op, over de zin van het lange lopen. Het is een metafoor voor sommige keuzes in het leven.
Voor ons is er geen keus. Peter kan na zijn rokende statement onmogelijk een ander pad bewandelen dan dat van de extra lus. En ik volg hem trouw. Want dat doe ik al een paar uur met veel genoegen.
Limburgs Zwaarste. Tien keer zorgden Willem en Annemarie Mütze en hun bezielende groep enthousiaste vrijwilligers voor een serieuze loperij door een van de mooiste delen van Nederland, door het Zuid-Limburgse grensgebied met België en Duitsland. Deze aflevering was het slotakkoord van deze wedstrijd en dat was voor veel lopers een reden om nog één allerlaatste keer in te schrijven voor deze laagdrempelige en riant bevoorrade lange loop. Met Limburgs Zwaarste verdwijnt een instituut.
Voor ons ligt een voor Nederlandse begrippen reusachtig dierenlijk op het pad. Peter swingt er sierlijk omheen. De das die ijskoud op zijn zij ligt, is nog kniehoog. Al eerder liepen we door een stukje bos waar dassen de boel stevig hadden verbouwd. Ik deel een running gag met Peter: ‘Die doje heeft onlangs een legendarische beer ontmoet…’
We naderen de finale. Vlak voor Heerlen volgt als laatste versnapering een jonge jenever, een bewijs dat Limburgs Zwaarste een on-Nederlands interessante race was. In de laatste kilometers rapen we nog wat dolende lopers op. Het is ook wel klaar zo, lijkt een laatste venijnige hagelbuitje duidelijk te willen maken.
We klokken 13 uur aan de eindstreep. Ik ben content. Dit soort afstanden zijn niet geschikt als herstelloopjes, weet ik nu. Een deel van de LZ lopers reist vrijdag of zaterdag opnieuw af naar Zuid-Limburg voor de Koning van Spanje, die deels door hetzelfde mooie gebied loopt. Het zou me niets verbazen als de geest van Willem Mütze hier en daar een knipoog uitdeelt, aan mensen die daar oog voor hebben.
En Peter?
Die stak buiten nog een laatste rokertje op, om vervolgend met zijn oranje handdoek met daarop zijn naam geborduurd huiswaarts te keren. Want binnen roken, dat doen lopers niet.
Trackbacks/Pingbacks