Begin augustus 2017 knoopte ik met alpine extremist Gideon Zadoks wat oude stukken PTL achter elkaar in een rondje dat ons van Chamonix na meer dan 200 km weer in Chamonix moest brengen. Natuurlijk  kwamen we daarbij de eerste nacht niet aan slapen toe en dwaalden we tot vervelens toe over steile puinhellingen en gladde graswanden. De PTL is niet leuk. Nooit. Na 36 uur vonden we onze stoerdoenerij toen wel welletjes. We daalden af naar Courmayeur, checkten in bij het vrij ranzige pension Venezia, kochten een ijsje in het centrum van het stadje en aten heerlijk pizza. Cheating in optima forma! Na een luxueuze nacht vertrokken we in alle vroegte voor de laatste helft van ons rondje. Met terugwerkende kracht begon hier ons ultrapensioen, besloten we onlangs.

Vier weken na Pension Venezia teamde ik met Jonathan naar een mooie eindtijd in de ‘echte’ PTL van 2017 onder de teamvlag van ‘Tais-toi et rame’. Zwijg en roei door! Het was mooi, maar beiden wilden we nooit meer zoveel pijn. We besloten om het bij die ene keer PTL te laten samen, maar het liep anders.

De afgelopen winter liep mijn relatie met Nicole op de klippen. Ik heb daar maanden mee geworsteld. Het voelde lang alsof ik head first achterover viel in een eindeloze diepte, wachtend op een vernietigende doodsklap.

Op de een of andere manier stonden Jonathan en ik toch weer ingeschreven voor de PTL 2018. In april moest ik Jonathan met hangende pootjes mededelen dat het er dit jaar toch niet inzat. Ik was vadsig van het zuipen, ik voelde me onzeker, ik kwam al maanden niet tot trainen, ik voelde me ellendig. Uiteindelijk stonden we na een rommelig jaar van blessures en halfbakken voorbereiding toch aan de start van de PTL 2018. Natuurlijk. Zo gaat dat.

In het laatste stuk naar de refuge du Platé (km 278) overdenk ik de afgelopen tijd. Ik loop een paar honderd meter vooruit op Jona. Er is zoveel gebeurd de afgelopen week. Een zwak begin op weg naar de refuge Albert Premier (km 22), een rommelig stuk door Zwitserland en zwaar afzien tot de Rifugio Bonatti (km 85), waarbij ik mentaal 100% steun op Jona. Na een korte opleving in Italië (km 71-122) bij volle maan opnieuw diep gaan na het passeren van refuge Robert Blanc (km 130), weer op Franse bodem. Een vergissing bij de beklimming in de Col de nova (km 150), sowieso een bitch, maar in de nacht bij regen een potentieel weapon of mass destruction. De vergissing bracht ons op plekken waar we eigenlijk nooit hadden moeten komen. Jona moet me daar vervloekt hebben, maar hij gaf geen krimp. Ook dat is teamwork. En dan was daar ook nog die scary vijfde avond op de Tete Pelouse (km 248), rennend voor ons leven bij enkele donderslagen door een labyrinth van bergkammetjes, op zoek naar een veilige doorgang, in het laatste daglicht. Tais- toi et rame, bek houwe en doorgaan! Het team zegeviert opnieuw over het individu.

De aflevering van 2018 was een technisch ding met meer dan gemiddeld veel klauterwerk met handen en voeten. Ons team was geklonken in roestvrij staal. Waar we vorig jaar als team optimaal functioneerden, was dat dit jaar mogelijk nog beter: 100% vertrouwen, 100% commitment.

Je moet loslaten om vrij te kunnen zijn. Die 15 minuten voor het bereiken van de refuge du Platé laat ik het team even los, ik neem tijd voor mezelf. Alleen lopend op 8 uur van de finish in Chamonix word ik opeens overmand door emoties. Eindelijk kan ik huilen om wat me de afgelopen maanden is overkomen, eindelijk kan ik het een plekje geven, of daar een begin mee maken. Een vrijwilligster legt in de hut een arm om mijn schouder als ze mijn tranen ziet en zegt dat ze het begrijpt. ‘Jona komt zo’, leg ik haar uit met een snik. Ze wijst me niet eens terecht dat ik zonder teammaat arriveer bij de hut. Ze is mild. Ik voel dat ik iets heb losgelaten.

In de laatste uren naar Cham rapen we nog een team op dat op zijn laatste benen loopt. Nogmaals, de PTL is een botte slooppartij. Stiekem zijn we van plek 15 halverwege de race naar plek 7 opgekropen als we over de finish lopen na 133 uur. Net als vorig jaar finishen we op zaterdag. En stiekem zijn we daar best trots op. Op de finish geven we elkaar een dikke knuffel. Hier op de eindstreep komen opeens zoveel eindjes bij elkaar. Eindelijk kan ik echt loslaten, voel ik. Mijn werk zit er op!

Een dag later onthalen we Willemijn en Tom op de eindstreep. Ze vallen net buiten de officiële tijdslimiet, maar in de PTL is alles gelukkig wat rekbaarder dan in de andere UTMB races. Geen slechte prestatie in een race waar slechts 38% van alle startende teams de finish wist te halen.