(RR) ROUT 2017: Back home!
Als we op donderdagavond, 10 uur voor de start van de ROUT, in Haidou arriveren sluit racedirector Christos Katsanos me in de armen. ‘Welcome back again my friend.’
Het blijft bijzonder. De familie van de Griekse ultralopers is hecht. De sfeer in Haidou, een soort nederzetting van houten vakantiebungalows en een ‘taverna’ is intiem. Ik begroet veel bekenden, lopers die ik tegenkwam in eerdere ROUT’s en OMT’s (Olympus Mythical Trail). Haidou, de start en finishplek van de Rodopi Ultra Trail (ROUT, 168 km) ligt ver van alles vandaan in de Rodopi Mountains, een uitgestrekte lege bergketen op de grens tussen Griekenland en Bulgarije. Na een jaartje vrijwilligerswerk vorig jaar sta ik hier voor de vierde keer aan de start. Voor Nicole is het haar derde ROUT en dit keer staan Richard Keppel, George Daans en Gideon Zadoks aan onze zijde. Ieder van ons heeft een missie. Nicole is er om haar DNF van twee jaar terug te wreken, Richard en George hopen hun eerste 100 mijl te volbrengen en Gideon is erbij om zijn ‘running mojo’ terug te vinden. Voor mij is het vooral de sfeer die me hier brengt. Christos is een bijzondere man die ‘ultra’ uit al zijn poriën laat stromen. Zelf liep hij veel Griekse trails en wegwedstrijden, waaronder de Spartathlon. Mensen samenbrengen, is zíjn missie. En die slaagt.
Start
De race bestaat uit drie delen. De eerste 40 km is een mooie lijn door het bos, van Haidou naar Zarkadia (1), waar een grote verzorgingspost staat. Het eeuwenoude pad is een verbindingsweg uit de tijd van de Thraciërs, die al lang voor Christus actief waren in dit deel van de wereld. Daarna volgt een lus van ruim 85 km die weer uitkomt in Zarkadia (2). Vandaar loop je de eerste 40 km in omgekeerde richting terug naar Haidou.
Er zijn verzorgingsposten om de 25-30 km. De race loopt door het middelgebergte, tussen de 300 m en 1600 m hoogte, in totaal zijn er ongeveer 7000 hoogtemeters te overbruggen. Het terrein is niet erg technisch. Ik schat dat ongeveer 50 van de 168 km over jeep roads loopt, de overige kilometers zijn paden, die meestal allemaal redelijk begaanbaar zijn. Een enkele Griek loopt met een enkelband met belletjes, om de beren in de buurt op afstand te houden. Naast beren worden er in het gebied ook regelmatig wolven gespot.
We plannen vooraf niet wie met wie loopt. In principe loopt ieder zijn eigen race. Ik blijf in het begin in de buurt van Nicole. Zij loopt erg steady, de laatste maanden. Na een uur besluiten we samen te blijven. We pikken Richard ergens op rond kilometer twintig, maar ons tempo ligt iets te hoog voor hem en hij blijft achter. Beter zo, als je sneller loopt dan je zou moeten, riskeer je dat je jezelf opblaast.
Ultra-afzien
Na 50 km protesteert mijn maag. Ik kan het tempo van Nicole niet meer volgen en kom iets later dan zij aan in Krousovo, de verzorgingspost op 69 km. Ik herstel van twee minuten languit liggen naast het kampvuur en een kop soep. En kwartier later loop ik verder met Nicole, de nacht in. Die nacht draaien de rollen om en heeft Nicole last van haar maag. We gaan tien minuten liggen onder een deken in Youmourlou, de verzorgingspost op 95 km. In het stuk van Youmourlou naar Zarkadia-2 krijgen we het allebei zwaar. We vechten tegen de slaap. Plots valt Nicole, overmand door vermoeidheid, als we een paadje vol obstakels slechten. ‘Liggen blijven’, adviseer ik haar. ‘Doe je ogen twee minuten dicht en ontspan je.’ Ik ga aan haar voeteneind liggen, heel even, precies genoeg om kort mijn spieren te ontspannen en de vermoeidheid in mijn geest wat te temperen. Iets later staan we alweer. Meteen voeren we het tempo wat op. Bij een controlepost verderop gaat Nicole drie minuten liggen op een deken om haar pijnlijke maag te ontspannen. Het helpt een beetje. Ik krijg een slok Tsipourou (40 procent alcohol) van een vrijwilliger. Het goedje is overal goed voor, weet iedereen hier: voor een opstandige maag, voor verzuurde benen, voor vermoeidheid, om in slaap te komen. Ik ben in één klap wakker! Het laatste stuk naar Zarkadia duurt onprettig lang. ‘Ultra mind’, zegt Nicole. Ik beaam het. Het is klote, en dus… niks. Het doet pijn, en dus… niks. We accepteren het. Tegenstribbelen of piepen maakt het niet eenvoudiger. Doorlopen is de beste remedie.
We slechten Zarkadia-2. Onze lus van 85 km zit erop. Nog een marathon te gaan. Het is koud, we zijn moe, ik warm me aan een van de vuren die er branden, aan het einde van de nacht. Uit het donker verschijnt Claudette, de vrouw van George. Ze vertelt ons dat George onderweg is van Youmourlou naar Zarkadia, en dat het goed met hem gaat. Met Richard ging het minder. Hij verstapte zich na een kilometer of 50 en scheurde bij de manoeuvre die hij daarna uitvoerde zijn quadriceps. Einde oefening. Gideon kwam al uren voorbij deze verzorgingspost en loopt af op een mooie tijd.
De veertig kilometer die resten naar de finish lopen we grotendeels in daglicht. Het is warm. We zijn er na twintig kilometer goed klaar mee, maar dat hoort er een beetje bij weten we. Onze poging om onder de 34 uur te blijven slaagt, al bijten we de laatste paar kilometers op ons tandvlees. Onze eerdere finishtijden gaan met uren aan gruzelementen.
“Het is klote, en dus… niks. Het doet pijn, en dus… niks. We accepteren het. Tegenstribbelen of piepen maakt het niet eenvoudiger. Doorlopen is de beste remedie.”
Finish
Op de finishlijn een persoonlijke omhelzing van Christos, die inmiddels een uur of zestig wakker is. Het blijft een bijzondere man, die opblijft tot hij de laatste loper persoonlijk heeft onthaald. Op de meet staat de Nederlandse posse. George had ik hier niet verwacht. Vijf minuten later doet hij zijn verhaal, terwijl we een biertje drinken op een muurtje, in de zon. Gideon liep een goede tijd, al had hij sneller kunnen zijn als hij wat beter voorbereid enkele dagen voor de start in Griekenland zou zijn gearriveerd. De reis zo vlak voor de race is niet ideaal. Richard kan zijn DNF maar slecht verteren. Zijn spierscheuring is pure pech, het belette hem om zijn eigen limieten te exploreren en op te rekken. Nicole wordt de dag na de race op het podium gehesen. Zij is de eerste dame in haar categorie. We besluiten dit bijzondere weekend een uur na de prijsuitreiking met een riante lunch een dorpje verderop met Gi, Nicole, Claudette, Richard, George en ik. Schalen gegrilde lammeren en rund, een paar grote salades, een karaf wijn en wat flessen bier helpen bij het verteren van de ROUT 2017 en het inplannen van toekomstige races in Griekenland.
Volgend jaar is de tiende aflevering van de ROUT.
Aanbetaalde os
Met een aantal niet-Grieken hebben we afgesproken om in 2018 een internationale catering te verzorgen aan de finish. Onder meer de Tsjech Jakub Hajek zal zich inzetten om Griekenland kennis te laten maken met Slivovitsa, de nationale drank van zijn land. Claudette maakt al druk plannen om de juiste vleeskruidenmengsels uit Suriname te halen. De eerste aanbetaling van een os voor aan het spit is zojuist overgemaakt.
Trackbacks/Pingbacks