MST Dolomiti di Brenta Trail – Edizione Zero

De MST-aanbieding trok me over de streep om toch te gaan. Ik had bij VSB hier en daar wat tijd laten liggen, vond ik. Het zou net haalbaar moeten zijn. Ik meld me aan. Nadat de inschrijvingstermijn verstreken is, laat Charissa me blijmoedig weten dat ik de enige deelnemer aan deze last-minute MST-reis ben. Vanuit MST zullen Bart en Patrick er zijn, laat ze nog weten. Zegt me niets. Charissa benadrukt nog maar eens dat ik echt geen spijt zal krijgen van deze reis. Inmiddels weet ik dat Liesbeth, Sjaak en Jannet, die ik ken van de allereerste MST-Chamonix reis, op eigen gelegenheid gaan. We spreken af elkaar in Molveno te treffen. Ik heb zin om te gaan.

Ik sta om 6 uur een beetje met een duf hoofd aan de start. Ik heb al een paar nachten minder goed geslapen dan gehoopt. Beter maar een paar uur onderweg zijn nu. Omdat ik enigszins twijfel aan de haalbaarheid van de cut-off tijden, besluit ik maar goed door te stappen op de eerste klim en hopen dat ik daarmee al wat reservetijd zal pakken. Vervolgens maar zien hoe lang ik me goed blijf voelen om dat vast te houden. Deze strategie werkt. Ik heb bij de eerste cut-off punten ruim een uur speling en kan dat lang vasthouden.

Het aantal buitenlandse deelnemers is zeer beperkt en bij elke post begint men lekker in het Italiaans tegen me aan te kletsten. Terug kletsen is lastig, maar ik kan nog wel uitleggen dat ik Nederlandse ben. Voor de charmante Italiaan bij de tweede ‘ristoro completo’ op 20km pas ik gelukkig helemaal in het Hollandse plaatje: ‘lang en blond’. Met daarbij het verzoek of ik niet bij de verzorgingspost wil blijven. Hoe verleidelijk ook, ik wil nu nog niet inleveren op mijn comfortabele uur speling. Ik ga op weg voor de klim naar Graffer en vervolgens de klim naar rifugio Tuckett.

Het landschap is geweldig indrukwekkend. Het emotioneert me meerdere keren. Aangekomen bij Tuckett begin ik het toch wel fris te krijgen in mijn van zweet doorweekte shirtje. Ik besluit een droog, lange mouwen shirt aan te trekken. De verplichte uitrusting blijkt niet voor niets, ook al was het prachtig weer. Dit blijkt eens te meer als het na Tuckett begint te regenen. Gelukkig niet voor lang. Bij rifugio Tuckett ontmoet ik Malcom, een Nieuw-Zeelander. Al stuivertje wisselend lopen we bijna tot aan de finish met elkaar op.

Van Tuckett naar rifugio Pedrotti lopen we vrij lang op gelijkblijvende hoogte om een berg. De natuur is weer overweldigend. We lopen door een tunneltje waarin een altaar is geplaatst. Ik weet dan nog niet dat een schietgebedje op zijn plaats zou zijn. Ik verwacht eigenlijk dat de rifugio van Pedrotti aan de andere kant van de berg op ongeveer dezelfde hoogte ligt. En ik heb nog steeds dat comfortabele uur. Ik word al bijna euforisch dat ik het ‘ruim’ zal gaan halen, totdat duidelijk wordt dat bij Pedrotti komen betekent dat er nog ‘even’ over een rotsblokkenveld geklauterd moet worden, gevolgd door een steile ‘gruishelling’.

De zorg van de organisatie voor de achterste lopers is geweldig! Een vrijwilliger staat op een uitkijkpost om te zien hoe je je over het rotsblokkenveld beweegt. Bij iets te lang stilstaan schalt iets in het Italiaans over de rotsen, gevolgd door een ‘are you okay’ als er geen reactie komt. Ik ben okay en kan aan de gruishelling beginnen, maar niet nadat ik honderd keer aan de vrijwilliger gevraagd heb of ik op tijd rifugio Pedrotti zal bereiken. Hij verzekert me geduldig dat ik me nergens zorgen over hoef te maken (only 15 minutes to the top and 5 minutes to Pedrotti). Het zal wel, denk ik. Een andere vrijwilliger besluit me ‘te brengen’, dat wil zeggen, hij loopt voor en geeft wat technische aanwijzingen. Echt geweldig!
Ik bereik Pedrotti op tijd. En ik heb nog wat tijd over. Geen uur, maar genoeg om te finishen. Op een plukje bereik stuur ik een whatsappje naar Bart dat ik bij Pedrotti ben en ga finishen. Ik had mijn telefoon al veel eerder horen piepen, maar moest en zou eerst Pedrotti aantikken.

Niet al te lang rusten nu, nog zoveel mogelijk daglicht pakken voor het eerste deel van de afdaling. Als het donker wordt, ga ik twee keer vlak na elkaar onderuit. Later op de afdaling staat weer een vrijwilliger met de vraag of alles okay is. Ik antwoord bevestigend en met het advies ‘piano, piano’ ga ik verder. Ik durf ook niet echt meer hard te lopen, want heelhuids beneden komen is toch wel het belangrijkste. Daar komt bij dat het pad ’s avonds bezaaid is met padden. Lijkt me  niets om daar over uit te glijden. Ondertussen begin ik me wel wat zorgen te maken over het op tijd finishen. Het zal er om spannen, denk ik. Ik deel mijn zorg hierover met Malcom, maar die reageert met  ‘We are safe. We have plenty of time’. Ik ben er niet zeker van. Flink doorhiken dan maar.

In het dorp applaus van mensen op terrasjes. Nu nog een paar zinloze kilometers door het dorp, weet ik van de ‘parcoursverkenning’ van de vorige dag met Liesbeth, Sjaak en Jannet. Hardlopen maar weer. Ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd dat ik echt voor elf uur onder de boog door zal gaan. Totdat ik dat om tien voor elf daadwerkelijk doe. Bart en Patrick wachten me op en hebben de MST-bus zo dicht mogelijk bij de finish geparkeerd, zodat ik niet naar het hotel hoef te lopen. Die mannen weten wat belangrijk is na een dagje trailen!
Als wij naar de bus lopen, zie ik dat de organisatie de finishboog laat zakken. 230ste van de 230 die de 64km hebben uitgelopen; 27ste van de 27 donnas. Ik heb een geweldige dag gehad!