Sixty60: Geen estafette, wel dubbele climax
“Zullen we doen? Zullen we doen!” Charissa en ik verkeren nog in een lichtelijk gedrogeerde adrenaline stand na de Crêtes de Spa race van de vorige dag. En zo, wanneer je de zware benen even wil loslopen tijdens een wandeling in het pittoreske België, draai je alweer warm voor de volgende race. Sixty60? Ik heb geen idee wat het is. Terwijl ik stoere chicks op glimmende racefietsen voorbij zie vliegen, vraagt Charissa of ik een mountainbike heb. “Euhm, ja hoor, super vet mountainbiken”, zeg ik, ondertussen nadenkend waar ik een mountainbike vandaan tover. “Dat is dan geregeld!”
De volgende weken en maanden ben ik nog in de waan dat het om een estafette gaat: Charissa 20km door de bossen rennen en ik daarna 40km op de mtb. Een vooruitblik die me wel zint. Een lekker ontspannen, maar sportief dagje op de Utrechtse Heuvelrug. Maar die droom wordt omver geblazen als ik Marc tegenkom op één van de zeven heuvelen van het Siebergebirge. “Nee nee, het is geen estafette. Alles!”, zegt hij als hij door heeft dat ik er nog geen hout van begrijp. Een beetje stoer lach ik mijn verbazing weg. Voordat die hele Sixty60 race nog moet beginnen voel ik de spierpijn al in mijn kuiten. Wordt dit de grootste mindfuck van dit jaar? Zo’n race waarbij niets is wat het lijkt?
Vaarwel race- en remsporen van de winter
Een maand van te voren vertel ik een vriendin over het Sixty60 avontuur. We hebben vroeger samen als outdoor instructeur in de Ardennen gewerkt en ik vraag haar naar de technische en moderne specificaties van de mountainbike anno 2017. Er is alweer heel wat veranderd begrijp ik en voordat ik er om hoef te vragen, heb ik haar gloednieuwe Cube onder mijn kont. Door verhuizing, een nieuwe baan en een griepje is er weinig tijd geweest om te trainen, maar dit rode racebeest is mijn houvast. En zo blijkt later, ook letterlijk. Eva is mijn grote heldin en de Sixty60 wordt een feest!
En zo breekt er een mooi lenteweekend aan in mei. Het is mijn favoriete maand van het jaar en niet alleen om te vieren dat we de race- en remsporen van de winter achter ons laten. De lente is dé tijd voor het smeden van nieuwe expeditie plannen. Summer here we come! Na wat geklooi met tie-rips, speltjes en zonnebrand staan we klaar bij start/finish samen met Manon en Stephan, onze vrienden die ook mee gingen naar de Lanzarote-trail week in januari. Niets is toffer dan samen met hen deze lenterace te volbrengen!
Goedgemutste vrijwilligers
De rivaliteit is in het begin nog ver te zoeken. Manon vraagt vriendelijk hoe het met mijn nieuwe baan is en ondanks mijn nog licht verstopte neus wil ik dat best vertellen, maar dan stokt mijn adem. Stephan vraagt ‘hoe we die trap gaan nemen’. Enthousiast is het juiste antwoord. Het voelt een beetje alsof we in Lanzarote zijn blijven plakken en met zijn viertjes aan het toeren zijn. Als eerste bovenaan gekomen, houden ze het hekje voor ons open, de zon gaat branden en wij duiken onder in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug.
Het loopje gaat prima, maar helemaal vlekkeloos gaat het niet. De één na de ander sprint weg voor een pitstop. Iets dat ook wel een beetje op de lachspieren werkt, maar de gene is ver te zoeken. Een vriendelijke knipoog volstaat wanneer iemand zich gehurkt achter een boom probeert te verstoppen. Wij begrijpen die ochtend alle vier hoe Tom Dumoulin zich gevoeld moet hebben. Horloges bliepen af en toe, maar ik durf nog niet te kijken naar de afgelegde kilometers. Het is nog best een eindje vandaag en liever neem ik alle kleuren en geuren in me op. Kwintelooyen is prachtig! De herfst ligt onder onze voeten terwijl het nieuwe seizoen ons van boven toelacht. De route is overigens perfect uitgezet door een team goedgemutste vrijwilligers die er net zoveel zin in blijken te hebben als wij. Zo vergeten we bijna dat we in een race zitten, totdat we ingehaald worden door een team dat na ons is gestart. Eén voor één gooien we het gas erop en slepen elkaar naar de finish.
Check dubbelcheck
Vlak voor de wissel zijn we Manon en Stephan even kwijt. We hebben als een dolle afgedaald en zijn daardoor verkeerd gelopen. De eerste minuten op de fiets maken gelukkig veel goed. Het is letterlijk een verademing. Alsof je opnieuw begint aan je dag. Onze benen voelen als nieuw en lijken te vergeten dat ze er al 20km op hebben zitten. Charissa en ik hebben geen vaste rollenverdeling afgesproken maar onderweg ontstaat die al snel. Zij navigeert op de bordjes en ik doe, uitgerust met gps, de dubbelcheck. De paadjes zijn letterlijk een racespeeltuin. Van die bochten waar je nét in blijft hangen, glijertjes die je wakker houden. Het motto ‘blijven zitten’ en ‘blijven trappen’ houden we erin.
We zitten beide in een adrenaline rush die we tijdens het rennen al een tijdje niet gevoeld hebben. De balans wordt opgemaakt: mountainbiken is vandaag by far leuker dan trailen. De andere verassing zijn we zelf. We zijn verwonderd over hoe makkelijk het gaat. Charissa herkent zelfs nog het punt waarop ze er het jaar ervoor al helemaal stuk was. Die herinnering crossen we dit keer binnen een tiende van een seconde voorbij.
MST handtekening
Na een sprint over de weg komen we weer aan bij Kwintelooyen. Ontspannen glimlachen we naar de eerste vrijwilliger die ons naar boven stuurt. Ja, die les is herkenbaar: Denk nooit dat het einde easy peasy wordt bij MudSweatTrails! Dat weten we inmiddels. En technisch, ook dat! Voordat we met een rechte rug in het zonnige gras liggen, moeten we ons eerst nog even stuk bijten op hoekige, smalle bochtjes met behoorlijke stijgingspercentages. “Kunnen wij”, wordt het mantra. “Fuck it, kom maar op! Hier met die BBQ!’ Maar we moeten ons koppie erbij houden. Charissa kust in de laatste afdaling nog even een boom en ik loop vast in één van de laatste bochten, maar het maakt niet meer uit. We racen deze race uit. En volgend jaar, dan weer! Sixty60 het was geen estafette, maar teamwork met een dubbele climax. En die racebalans, daar gaan we de rest van de zomer nog de vruchten van plukken. Tot volgend jaar!
Trackbacks/Pingbacks