Trail des Hautes Fagnes (RR) – save best for last!

Trails worden vaak gekenmerkt door variatie en verrassing, nou, onder deze noemer schaar ik de Trail des Hautes Fagnes ook. Eerste 8 km tot VP 1: vals plat omhoog. Niet echt spannende paadjes, maar dat komt misschien wel omdat alles vandaag droog is en het kniediepe veen ons bespaard blijft. Asfalt op het begin, daarna bredere paden. Hoewel het parcours bezig is aan een ‘warming-up’, is de eerste delegatie lopers (en dat zijn er heel wat!) al direct op stoom. Duidelijk dat hier gestreden wordt om het Belgisch kampioenschap. Ik loop de eerste 10 kilometer binnen de 50 minuten en laat me misschien hiermee wel uit de tent lokken?

Na 10 km begint het dan eindelijk écht, vind ik. Gave single tracks, overal boomwortels, glooiing in het landschap, riviertjes, steenpassages en andere omstandigheden waarbij ‘enkels heel houden’ heel belangrijk is. Tot ca. 20 km gaat dit zo. Ik zit er helemaal in. Ben warm gedraaid en vlieg voor mijn gevoel over de paadjes heen – zeker ook up and down, maar geen lange klimmen, wel leuke paden – helemaal mijn ding. De eerste 20 km loop ik nog steeds zo’n 11 a 12 km/h gemiddeld.

En dan begint ‘het’ eigenlijk pas.. Denk je, na 20 km, een klein beetje te weten hoe de Hautes Fagnes eruitzien, qua hoogteprofiel enzo, kom je ineens de ene laaaange (steile!) klim na de ander tegen. Andere koek! Speed work zit erop en het wordt hiken met de handen op de bovenbenen. Waar ik de eerste 20 km geen enkele keer hoefde over te schakelen op de wandelpas, gebeurt dit des te meer in het tweede deel. Maar eerlijk is eerlijk: bij een trail horen natuurlijk hoogtemeters! Geen probleem dus dat het tempo omlaag moet – iedereen moet gas terugnemen. Wandelpas dus.

Tof om te zien dat een heel grote groep lopers hier voor een zo snel mogelijke tijd gaat: geen tijd te verliezen op de VP’s (liefst eigenlijk helemaal geen tijd) en proberen geen steek te laten vallen.
De natuur wordt er trouwens ook mooier op. Vanwege het droge en zonnige weer dus geen zompig veen, modder of gladde leistenen deze editie. Wel bossen volop in bloei met doorkomende herfstbladeren. Heel veel kijk ik niet om me heen, want de paar meter voor me zijn op dat moment even belangrijker (in het kader van ‘enkels heel houden’).  Wel merk ik de verschillen op tussen de bossen in Spa (waar ik eerder kwam tijdens het MST trainingsweekend) en deze Hoge Venen een klein stukje verder op.

Klimmen dus. Een hoop klimmen. Leuk, uitdagend, helemaal trailrunning, maar ik merk dat ik moeite krijg om omhoog te komen. Waar ik een hele tijd als 2e dame liep, moet ik in het stuk vanaf 25 km een drietal dames me laten passeren (veld ligt dichtbij elkaar). Ik besluit mijn eigen tempo aan te houden – immers, we moeten nog 14 kilometer – in de hoop later deze dames alsnog te kunnen passeren. Mijn tempo? Enigszins relaxt omhoog, vlakke stukken / dalen op tempo.

Bij VP3 kom ik Marc tegen. Hoewel zijn hoofd graag deze trail wilde lopen, was zijn lijf er nog niet klaar voor na een 100mijl in de USA vorige maand. Gevalletje omschakelen: lekker cruisen dan maar! Na VP3 (op 30 km) blijft het parcours zoals de 10 kilometer ervoor: steile klimmen, lange klimmen en weinig kans om tempo te maken. De snelle tantes voor me haal ik helaas niet meer in. Ik moet het doen met een 5e plek. Overigens kwamen de resultaten van de sporttest bij Sportfocus 040 volledig overeen met mijn prestatie op deze trail.

De test wees uit dat ik prima in staat ben om heel lang op een relatief hoog tempo te lopen. Dat ging de eerste 20 km dus ook fijn. Echter, zodra ik hoog in mijn hartslag kom (zone 5) verzuur ik snel. Precies wat er dus gebeurt tijdens de lange steile klimmen. Anyway, deze variatie en verrassing is wat het trailen leuk maakt! Combi klimmen, snelheid, techniek, you name it. .