Trailrunweek Lanzarote – vliegmachines aan je voeten

Ik bedenk me later dat ik beter een ander verhaal had kunnen vertellen. Bijvoorbeeld over hoe ik in 2013 het trailrunnen ontdekte op het Portugese eiland Santa Maria (Azoren). Ik was er samen met een vriend voor een duikreportage, maar de trails langs de kust deden zeker niet onder aan de blauwe mystiek onder zeeniveau. Het was een hardloopervaring met een hoog ‘space-out’ niveau zoals ik mijn afspeellijsten wel eens noem. Alleen had je hier geen muziek bij nodig. Rennen in een scène van natuurgeweld is overweldigend: Het geluid van krassende hardloopschoenen over onverharde paden, door de bocht vliegen als een gazelle en blind durven vertrouwen op de vliegmachines aan je voeten. Daar midden op de Atlantische oceaan vond ik een nieuwe liefde…

Voor het eerst ga ik nu op ‘trailreis’ en de bestemming is een toepasselijke: Lanzarote. Het eiland van mijn jeugdhelden Bassie & Adriaan. Ik verwacht een week buitenspelen met fitte volwassenen en krijg inderdaad het XXL programma, maar dan niet van de vrolijke clown en acrobaat, maar van Marc en Charissa van MST. Zonder overdrijven bewijzen ze mij binnen een dag de toegevoegde waarde van het boeken van een trailreis. Het delen van kennis, ervaring en mooie momenten bevat meer schatten dan ik van te voren had kunnen bedenken: een veilige kennismaking met nieuw terrein, zonder gedoe de mooiste paadjes vinden en vooral veel van elkaar leren.

Lanzarote blijkt bovendien een sportwalhalla bij uitstek! Veel professionele triatleten komen er voor hun wintertraining en dat merk je niet alleen aan de afgetrainde lijven in het 25-meter zwembad. Ook het ontbijtbuffet van Sands Beach resort is sportief. Iedere ochtend wacht ons een arsenaal aan noten & zaden, soja, kokos, waterkers, spinazie, bieten, fruit en eieren. Maar, voordat we op pad gaan, eerst nog een groepsfoto. We zijn de eerste trailrungroep die het resort host en zo wordt het eerste feit van die week vastgelegd. Met de daden zal het later goed komen…

Vanuit het resort leiden de eerste kilometers ons over een geiten pad langs de kust waar de woeste zee tegen de lavarotsen opspringt. Een zoute natte spray dwarrelt zachtjes op ons neer en wanneer ik achter me kijk, zie ik stuk voor stuk dikke grijnzen. We zijn  begonnen! Hoeveel mooier kan het nog worden? Toch blijft het oppassen geblazen want de warmte, droge lucht en het lopen in een groep over een lastig technisch terrein vereist concentratie.

Naast de MST crew van Marc & Charissa genieten we ook nog van de luxe van een lokale VIP-gast. Trailrunster Nicola zal ons de komende week door haar achtertuin gidsen. De Ierse verhuisde als kind met haar ouders naar Lanzarote waar ze pas enige jaren geleden het trailrunnen ontdekte. Het afgelopen jaar werd ze tweede op de 102km van de Haría Extreme, ‘Lanzarote finest’ als we het over ultra-trails hebben. Achter haar aanrennen blijkt een feestje en een leerschool waar je u tegen zegt. Op haar stapjes kun je blind vertrouwen en haar persoonlijkheid is evenmin een welkome inspiratie. Want ja, hoe kan het ook anders, wie wekelijks uren rondrent in dit landschap wordt gevoed door het beste wat het eiland te bieden heeft.

Dag 1 blijkt een goeie introductie van de soort beklimmingen, paden en afdalingen die ons de rest van de week te wachten staan. Ze brengen voor ieder zijn eigen doelen en eigen tempo en het is hartverwarmend om te zien hoe iedereen elkaar daarin aanmoedigt. Zo is er na drie toppen op dag 1 een groepsgevoel geboren. Ook Bassie & Adriaan komen toch nog even om de hoek kijken, want de schat die hier op het eiland te vinden is, ligt vooral verscholen in de specialiteiten die iedere deelnemer heeft meegebracht. Het is duidelijk, van iedereen is iets te leren! Op naar dag 2!

Dromen moeten vliegen

De Harbour trail is geen zuinige. Marc raadt aan de camelbags goed te vullen en daarbij komt nog een extra last met een mooi doel. Nicola heeft op de eerste avond kiezelstenen uitgedeeld waarop ieder zijn dromen en doelen mag schrijven. Huisjes op Ameland tot nieuwe looprecords worden ijverig opgepend. Boodschappen die we later op een bijzondere plek op het eiland achterlaten en dan vooral loslaten, want dromen moeten vliegen.

We nemen afscheid van de zee en lopen via een slingerpad het binnenland in waar zich een nieuwe uitdaging aandient. Een flinke rotsklim door een berggeul dwingt nog wat extra nederigheid af en we vervolgen onze weg langs verraderlijke rotsachtige paadjes en afdalingen met losliggende stenen. Het vereist een flinke focus terwijl een betoverend landschap aan me voorbij trekt. Gelukkig hebben we Stefan! Een enthousiaste deelnemer die de rol van huisfotograaf op zich heeft genomen. ’s Avonds thuis in het appartement zie ik panorama’s voorbij komen die ik blijkbaar toch heb gemist en ben blij verrast met deze fijne toetjes voor het slapengaan.

Bij het ontbijt op de derde dag twijfel ik of ik mee ga. Het is niet voor niets dat je altijd wordt gewaarschuwd voor de tweede dag. Mijn linkervoet is tijdens een afdaling de vorige dag licht verzwikt. Hij is een klein beetje gezwollen en een beetje stijf, maar niet pijnlijk. Verstandig zijn denk ik, maar als ik naar mijn voet kijk, zegt een stem in mijn hoofd: ik zie niets, ik zie niets. Tja, wat te doen? Een trailvriend deelt met mij de wijze raad van zijn fysiotherapeut: “Hou de schade beperkt.” Uiteindelijk besluit ik toch mee te gaan want de route is in vergelijking tot voorgaande dagen veel minder intensief en de groep wordt ook een tijdje in tweeën gesplitst waardoor ik aan het eind rustig de tijd heb om in mijn eigen tempo af te dalen. Dat creëert mogelijkheden om de schade beperkt te houden. Na een rustig loopdagje banjer ik zo blij als een kind met mijn voetjes door de zee.

Zwemmen met Bella

De volgende ochtend vertrekt de groep voor de vierde expeditie, maar voor mij staat er een andere training op het programma: Bella Bayliss. Die naam galmt al door mijn hoofd zodra ik wakker wordt. De meervoudige Ironman winnares geeft zwemtrainingen in het zwembad van het resort en dat wil ik wel eens meemaken. ‘Streng maar rechtvaardig’, is me over haar verteld en soms zijn dat juist ervaringen die je niet links wil laten liggen. Een uur lang krijg ik een intervaltraining. Ze weet 15 procent meer uit mijn slagkracht te halen. “Zwem niet mooi, maar krachtig en lelijk”, is haar devies. En mensen met horloges, daar heeft ze een hekel aan. Oeps…Uiteindelijk weet ik niet of ik hou van Bella, maar een ervaring, dat was het zeker. En wat geleerd, ook dat!

Sterrendak

Het voordeel van Bella overdag is dat ik ’s avonds nog benen over heb voor de night trail. Het is voor het eerst dat ik ’s nachts in de bergen loop. Mark Groeneweg is zo lief om af en toe terug te rennen en mij op sleeptouw te nemen als er een afdaling is zonder losliggende stenen. Wat een racetechniek heeft die gozer! Het trailen in het donker is een bijzondere ervaring. Jammer genoeg hebben we weinig maanlicht, maar in de groep heerst een bijzondere serene rust. Mocht je je ooit willen opgegeven voor een cursus mindfullness rennen, dan is dit wellicht een beter idee met een sterrendak als extraatje.

Na een rustdag breekt dan uiteindelijk dé koningsetappe aan. Vanuit Famara beach een flinke klim met bijna 1000 hoogtemeters de berg op richting het pittoreske dorpje Haría en terug. Alle disciplines van rotsklimmen, afdalen over technisch terrein en duurloop komen samen en de wind bovenop de berg voegt daar nog een extra element aan toe, maar we blijven gaan en vooral, overeind!