Nazomer in Griekenland. Ik heb net mijn laatste hand gelegd aan mijn Barkleyboek -manuscript. Een goed moment om een oud plan uit te voeren…
Het valt me tegen om met 80 meter klimtouw in mijn rugzak de stevige puinhelling van Kazania af te dalen. Een pad is er niet echt, de blokken steen schuiven onder mijn voeten weg en ik ga regelmatig onderuit. Het gewicht van het klimmateriaal dat ik bij me heb maakt me topzwaar en wankel. Toch heb ik het hier naar mijn zin. Links van me rijzen de 400 meter hoge rotswanden van Skolio op: Ik bestudeer de ‘Plaka tou Zerf’, een klimroute met een mystieke uitstraling. Ook al zo’n project… onder me de gigantische verticale steenwoestijn aan de noordkant van het hoge deel van het Olympus massief.
Ik voel de afgelopen uren in mijn lijf. Ik heb al maanden niet meer echt serieus getraind, de 1.600 meter klim naar het Plateau van de Muzen via Gomarostalos zit voelbaar in mijn benen. En nu dus weer naar beneden. Er zit geen vlak stuk in ons rondje van vandaag. Vandaag loop/klimmen we het soort projecten dat drievoudig Barkley-finisher Jared Campbell een ‘adventure’ zou noemen. Zironman, Nolan’s 14, Idaho’s Twelve-thousanders, Utah’s Thirteen-thousanders: Hardlopen is soms best leuk, maar het combineren van lopen, klimmen, afstand en soms wat touwwerk is nog veel leuker!
Zes uur na de start van ons project sta ik samen met de Poolse ultraloper Gzregorz onder aan de voet van de ‘hoofdact’ van vandaag: Kopsi Naoum, een graat systeem dat start op 2000 meter en overloopt in Oropedio, het Plateau van de Muzen. Maar we zitten pas op 1200 meter hoogte, voor we aan onze eerste abseil kunnen beginnen moeten we de zware rugzak eerst nog 800 meter naar boven zeulen over een steile boshelling. We houden de hoogtemeter nauwlettend in de gaten: op 1.600 meter neemt Greg het touw van me over. Natuurlijk hebben we geen ultra-light 8 mm touw bij ons, maar een zware tank. Greg bezwijkt haast onder het gewicht van zijn rugzak, als hij het touw heeft overgenomen.
Bij de eerste abseil aangekomen puffen we even uit. De rugzak is aangenaam licht als ik via het touw 30 meter afdaal. Het terrein dat volgt is eenvoudig klimmen. Om tijd te besparen binden we ons niet in bij de klimstukken. In dit relatief eenvoudige terrein is dat niet nodig als je wat klimervaring hebt. Boven ons pakken zich wat wolken samen. Na de eerste abseil is de graat een mousetrap: Je moet verder tot aan de derde abseil om op een normale manier van de graat af te komen. Er zijn twee escapes, maar ik weet niet zeker waar die zijn. Daarom wil ik de snelheid erin houden.
Na de laatste abseil volgt nog een dik uur klauterwerk. Het is niet altijd goed duidelijk waar we heen moeten. Ik heb de vorige keer dat ik hier was op enkele plekken een steenman gemaakt om me te herinneren aan een zwenking in onze lijn. Ik ben blij dat ik een maand geleden deze reminders heb achtergelaten. We maken flink snelheid en gelukkig waaien de wolken weg, als we tegen het einde van Kopsi Naoum zijn aangekomen. We hebben 5 uur over de klim gedaan, waar ik een maand geleden met anderen nog 9 uur voor nodig had. Nog een traverse over wat onstabiel terrein naar Portes en we zijn terug op het Plateau van de Muzen. ‘Mooi! Elf uur gelopen’, concludeert Greg. Nog resten ons 3 uur afdalen naar Prionia, de centrale parkeerplaats in het hart van het massief, waar we in de vroege ochtend zijn begonnen aan ons project.
Gomarostalos wordt als zeer verticale mijl door veel hikers als een van de serieuze uitdagingen van het massief gezien. Kopsi Naoum is voor veel klimmers een uitdagend lang en ingewikkeld project. De afdaling vanaf Oropedio (vanaf Portes) door Kazania naar de basis van Kopsi Naoum is een bitch. Niemand haalt het in zijn hoofd om deze trajecten te combineren. Voor veel lopers schrikt het touw af dat nodig is op Kopsi Naoum, veel klimmers haken af als ze teveel door ‘vervelend’ terrein moeten ‘approachen’. Greg en ik hopen dat onze combitrip een nieuwe discipline in dit soort relatief overzichtelijke bergmassieven as de Olympus kan bevorderen. Een combi van afstand (lopen), alpien terrein en eenvoudig rotsklimmen. Jared zou het met een smile aanhoren, al zou het voor hem wat kort zijn.
De vorm van het parcours dat we volgen lijkt op een push up BH. In het Pools heet zo’n BH een ‘Bardotka’ (afgeleid van B. Bardot). Daarom dopen we het project ‘Olympus Bardotka’.
Trackbacks/Pingbacks