Eind 2014 vragen Renske en Ernst Jan Vermeulen me om samen een team te vormen voor de Petite Trotte a Leon, de PTL, een uitputtingsslag (300 km /25 km D+) die jaarlijks eind augustus plaatsvindt rondom Chamonix. De PTL is een semiautonome telg van de UTMB-familie. ‘Nee!’ is mijn eerste reactie op het voorstel van de Vermeulens. Geen gemarkeerde trail, gps-gedoe, verplicht samen optrekken met twee teamleden… niks voor mij. Maar soms gaan de dingen anders dan je ze in eerste instantie voorvoelt. Ik zal tussen 2015 en 2018 vier PTL’s finishen met Renske, Robin en Jona.
Inmiddels sta ik met Jonathan aan de vooravond van weer ‘een rondje steenhappen’, mijn vijfde PTL, Jona’s derde. Waarom doe je zoiets voor een vijfde keer? Opnieuw al die pijn, slaapgebrek en ellende…
Ik bestudeer het hoogteprofiel. Ik spot een handvol stevige klimmetjes van 1600, 2000 meter en wellicht meer. Ik voel nu al wat dat met mijn lijf gaat doen, ook al maakte ik de afgelopen maanden regelmatig de ‘Verticale Mijl’ van Prionia naar Kakalos via de steile Gomarostelos graat op de Olympus.
Ik kijk er naar uit om weer eens te lopen in de Alpen, na de nodige Griekse avonturen het afgelopen jaar. Geen uitzicht op de Middellandse Zee, geen problemen met de hitte en droogte, maar uitzicht op gletsjers, sompige poten van de regen, boze ibexen en pluizige marmotten.
Waarom nummer vijf? Ik heb hier goed over nagedacht. De PTL is meer dan een race. Het is een project dat je als team aangaat. Met Jonathan werkte dat in de afgelopen jaren erg goed. Onze brein, wil en beleving werden één. Als Jonathan vóór mij op een col aankomt zet hij een snack en wat water voor me klaar, of een cafeïne tablet in het tweede deel van de race. Als mijn gps er de brui aan geeft neemt Jonathan het zwijgend over. We praten op sommige momenten veel, soms ook zwijgen we uren. Het voelt veilig en vertrouwd, we denken en handelen in elkaars verlengde, geven ons aan de ander over.
In juni waren we samen in Noord-Duitsland. Jonathan liep daar op een 400-meter baan meer dan 500 rondes binnen 24 uur. Ik bivakkeerde met een tentje naast de baan, gaf hem gels en dwong hem te drinken. Het voelde onwennig, dit was niet onze plek. En toch… Ik was er trots op dat ‘we’ die 200 km zo even ‘drukten’. Het is waardevol als je dit soort dingen met elkaar delen kunt. Daarom PTL#5 dus.
2019 wordt een stoer PTL jaar, met een boeiend deelnemersveld uit de lage landen. Naast Jona & Mig staan er twee sterke ervaren Nederlandse teams aan de start (Gideon & Neequaye en Thomas & Roman), Gideon en Thomas kwamen een paar jaar geleden als tweede team terug in Chamonix, een prestatie van formaat. Ook Robin staat voor de tweede keer aan de start, samen met twee Engelse Ultra Spine ladies… Dit jaar waaien er sowieso flarden van de Spine over de PTL. Wie is er niet benieuwd naar wat Jasmin Paris, de koning(in?) van de Spine dit jaar in de PTL gaat neerzetten?
Wat er ook gaat gebeuren, komende maandag start om 8 uur in de ochtend een bijzondere race bij de église Saint Michel, het kerkje in Chamonix dat de geest bewaakt van een indrukwekkende serie sportieve alpine prestaties in het Mont Blanc massief. Ik zie er naar uit. MIG