Mijn voorbereiding op de Eiger verloopt heel anders dan ik van tevoren had kunnen bedenken. In de duistere decemberdagen keek ik uit naar eindeloos lange zomeravonden waarop ik volledig afgetraind over de Veluwe zou zoeven. Het blijkt allemaal iets anders te lopen. Maar evengoed: ik heb er zin in!
Afgetraind
Duurlopen van drie tot vier uur zou ik gaan doen; gewoon lekker zwerven door het bos. Keiharde trainingen met zo veel mogelijk hoogtemeters pakken, liefst elke week. Ik zou zo afgetraind zijn dat mensen zouden vragen: ben je ziek? Wat dat laatste betreft: mijn wallen zijn extreem aanwezig, maar verder lijk ik vast nog best gezond, met in elk geval niet het sinds onlangs in de media verguisde sixpack van mijn dromen. Wat die kilometers betreft: de Koning van Spanje Trail was met 37 kilometer mijn langste afstand tot nu toe. Wat hoogtemeters betreft: ongeveer 1500 in een training tot nu toe. Niet ideaal, deze voorbereiding op een trail van 51 kilometer met ruim 3000 hoogtemeters. Gelukkig heb ik nog een paar mooie weken te gaan.
Trots
Niet ideaal. Maar wel het meeste dat ik er de afgelopen maanden uit kon halen. Het was niet zo’n makkelijke periode in mijn leven (lees: tranen, ellende en meer van zulks), maar waar ik blij mee ben, zelfs trots op ben, is dat ik ondanks alles ben blijven lopen en er plezier in heb, bij elke stap. Okee, misschien dat er in Gulpen een paar stappen waren waar ik iets minder van heb genoten, maar ook dat kwam allemaal snel goed –zeker met zo’n heerlijk stuk kersenvlaai na de finish.
Loopvriendjes
De reden dat het zo leuk bleef, of werd, was dat ik het niet allemaal alleen hoefde te doen. Op het dieptepunt van alle emoties haalden mijn trouwste loopvriendjes me thuis op –ik had per app laten weten dat ik echt NO WAY een stap zou verzetten die avond, zo uitgewrongen voelde ik me. Het werd een avond van steile heuveltjes op en neer rennen, van steegjes doorsperen, van lichtjes langs de rivier, van over hekjes balanceren en muren beklimmen. Het was zwoel, het was lente, er werd gegeten en geroezemoest op terrassen. Er waren onze voetstappen en gelach in de straten van de stad. Ik was op vakantie op 15 kilometer afstand van mijn huis, een paar uur lang. Dat is hoe ik trailrunning ben gaan zien: als vakantie, op elk moment, op elke plek. Het was het laatste waar ik zin had, maar het bleek precies datgene te zijn dat ik nodig had.
Vakantie
Dus als ik denk aan die gigantische Faulhorn, halverwege de Eiger51, dan denk eraan dat ik op vakantie ga naar het mooie Grindelwald. Dat ik daar een pracht van een dagtocht ga maken, die bergen ga beklimmen met hardloopschoenen aan. Het uitzicht, de geur van de almen en ik die daar doorheen mag rennen: alleen al dat vooruitzicht maakt dat ik nog meer geniet van mijn ‘vakantieloopjes’ hier thuis.
PS: Inmiddels doe ik iets met echte bergen en toffe trails en een klein beetje vakantie in trail-walhalla Colorado. Livin’ the dream! Maar daarover meer in een volgende blog.