Door: Dylan Metselaar
Met die gedachte meldde ik mij in april aan voor de MST-reis naar de Dolomiti di Brenta Trail. 45 kilometer en 2.850 hoogtemeters door de ruige Dolomieten.
Een aantal hoogtemeters dat ik in 2021 niet eens in een heel jaar heb gerend. Ik wist wat me te wachten stond: honderden keren de Rotterdamsche Alp op en af. Gelukkig kwamen daar mooie uitstapjes met MST bij: een zondag Bergbenentrainen in de Ardennen en de Eiger E51 in Zwitserland. Maar toen ik op 7 september in de auto richting Italië stapte, vroeg ik mij nog steeds af: wat staat me te wachten in die ruige Dolomieten?
In de appgroep met alle achttien mede-trailrunners en MST-begeleider Jan Lucas was de voorpret al veel eerder begonnen. In dezelfde app werd ook duidelijk dat de reis van 1.100 km naar Molveno nogal wat voeten in aarde had. Een lekke band op de snelweg bij de een, motormanagement lampje bij de ander en een kapotte wiellager bij ondergetekende. Een bezoek aan de garage bleek een verborgen deel uit te maken van de reis. Gelukkig was de groep op donderdagmiddag gewoon compleet in het meer dan uitstekende hotel vlak bij de start, waar we ons avontuur begonnen met pizza en pasta.
Terwijl de zenuwen toenamen, kregen we op vrijdagochtend een eerste glimp van wat ons te wachten stond. Om de benen te sparen was de parcoursverkenning alleen maar downhill en gingen we met de kabelbaan omhoog de wolken in. Die trokken gelukkig snel weg en al snel werd duidelijk waarom dit ruige gebied tot UNESCO Werelderfgoed is uitgeroepen. Wát een omgeving!
Wie nog geen zenuwen had, kreeg die later die dag wel toen we ons startnummer ophaalden en na een bord pasta de racebriefing bijwoonden. Terwijl de regen keihard op het dak van het sportcentrum aldaar tikte, vertelde de organisatie ons dat de weersvoorspellingen uitstekend waren.
En toen was het eindelijk zover. Nog voor 5.00 uur zitten we aan het ontbijt (degenen van de 64 km al anderhalf uur eerder), om 6.30 uur laten we onze verplichte gear checken bij de start en een uur later zijn we dan echt begonnen!
Nog geen kilometer verder zijn de eerste hoogtemeters een feit, al begint het echte klimmen op 5,5 km. Op een smal paadje met rechts een afgrond doemen de eerste schitterende vergezichten op. De trailstokken zijn geen overbodige luxe, wetende dat het tot aan 30 km vrijwel alleen maar klimmen is.
Op een kilometer of 13 zie ik ineens een bordje waarop staat dat we inmiddels al op 2.200 meter hoogte zijn (de start was op 800 meter). Fysiek zit alles goed en mentaal is dit een enorme opsteker: ik dacht dat we nog veel lager zaten. Het helpt bij de resterende kilometers naar de verzorgingspost bij Graffer, waar Jan Lucas staat te wachten en me een snelle vooruitblik geeft op wat voor moois staat te wachten.
Want nu begint het échte Dolomieten-klimwerk. De route naar Tuckett is geweldig: tussen de rotswanden door en over de stenen klauteren. Naar beneden is haast lastiger dan naar boven. Vervolgens is het weer prima doorrennen tot de Brentei, wat stilte voor de storm bleek. Want het enige wat je vervolgens zag was de Bocca di Brenta: een enorm steile berg met alleen maar rotspuin. Het is duidelijk: hier wacht het allerzwaarste gedeelte van de Dolomiti di Brenta Trail.
Pedrotti is in de verste verte niet te zien en nadat ik na een lange klim denk er bijna te zijn en de bocht omga, zie ik dat ik pas halverwege ben. Bovenaan onthalen twee fanatieke mannen iedereen die de top bereikt. Ze zien er nog heel klein uit en lijken maar niet groter te worden. Hangend in mijn stokken, stapje voor stapje, komen ze dan eindelijk dichterbij. Het is ‘slechts’ 2 km, maar de helling en zware ondergrond laten me er meer dan een halfuur over doen.
Na de laatste grote verzorgingspost bij Pedrotti is het alleen nog maar afdalen. Al is het wel een enorm lange downhill van 15 kilometer. Vooral de eerste 6 kilometer gaat het vlot, waarin de route meer dan 1.000 meter afdaalt. Tot mijn eigen verbazing gaat het zeer voortvarend: voor ik het wist, zag ik in de verte Lago di Molveno alweer liggen. Nog zo’n 4 kilometer en een technische afdaling tussen de boomwortels scheiden me van de finish.
I did it! I did it! I did it!
In de uren die volgen druppelen alle MST-deelnemers binnen en de enthousiaste speaker bij de finish verbaast zich steeds meer met hoeveel Nederlanders we aan de trail meedoen. Iedereen is enorm benieuwd naar elkaars avonturen en als het al donker is onthalen we onze laatste deelnemer. Onze overwinningen vieren we natuurlijk met pizza, waarna we moe maar enorm voldaan de bedden opzoeken.
De volgende dag glimlacht iedereen nog altijd van oor tot oor en met degenen die nog niet de auto in hoeven, wandelen we onze spieren los rond Lago di Molveno. Waarna iedereen zijn weg vervolgt: de een helaas weer terug naar het vlakke Nederland, de ander verder Italië in. Maar allemaal met dezelfde prachtige herinneringen en een avontuur voor het leven rijker.
Want van slogan waarmee de Italiaanse organisatie de trail aankondigde is niets gelogen:
“The most beautiful mountains in the world await you.”
- Klik door naar de aftermovie van de Dolomiti di Brenta Trail
- Interesse om in 2023 ook mee te gaan op deze reis? Stuur alvast een mailtje naar trailreizen@mudsweattrails.nl om je interesse kenbaar te maken. En je ontvangt van ons een bericht bij openstelling van de aanmelding.