Door: Susan van Duijl
Afgelopen weekend organiseerde de NKBV het Nederlands Kampioenschap Skyrunning voor de tweede keer binnen de Scenic Trail in Zwitserland. Er waren Nederlandse titels te veroveren op de Ultra (113 kilometer, 7.400 hoogtemeter) Sky (27 kilometer met 2.200 hoogtemeter) en Vertical disciplines.
Voor mij is het na vier mislukte pogingen om bij een NK Skyrunning mee te doen een soort van vijfmaal is scheepsrecht. Ik sta dan ook hongerig aan de start om te zien wat ik hier kan. Jammer genoeg zijn er maar twee Nederlandse deelneemsters aan de Ultra, maar gelukkig is de andere deelneemster wel de Nederlands Kampioen van vorig jaar. Ik denk dat we wel aan elkaar gewaagd zijn op basis van haar andere uitslagen, maar ben toch ook wel erg onder de indruk van haar derde plek overall bij de dames vorig jaar. Daarnaast is dit mijn eerste race sinds augustus 2017 en hoewel ik me heel sterk voel heb ik geen idee hoe dat ten opzichte van anderen zal zijn.
Als we eindelijk los mogen met een uur vertraging om nog een paar onweersbuien over te laten waaien moet ik mezelf dwingen om het rustig aan te doen. Ik zie een heleboel vrouwen voorbijkomen en houd mezelf voor dat het nog een lange race is … Bijna boven herinner ik me de tip van Bertine de Vries… achteromkijken! Daar zie ik een prachtig lint van lichtjes van de lopers die achter mij omhoog aan het stoempen zijn. Geweldig!
Na een lange afdaling door het bos en een veel te lang stuk vlak asfalt naar mijn zin, zie ik ineens een bekende outfit… dat moet Yvonne Vissers, de Nederlands kampioen van 2018 zijn. We ontmoeten elkaar hier voor het eerst en kletsen wat. Ook Denise Zimmerman loopt bij ons en eigenlijk snap ik er niets van. Ben ik nou toch te hard gestart? Heeft Zimmerman een slechte dag?
Na Arosio beginnen we aan de lange klim naar Monte Tamaro. Ik hou inmiddels mijn mond weer dicht want klimmen en kletsen tegelijkertijd kost me veel te veel energie. Eerst probeer ik Yvonne en Denise bij te houden maar al snel kies ik ervoor om mijn eigen tempo te blijven lopen. Eigenlijk verlies ik nauwelijks tijd, ik kom kort na hen boven en al snel wordt het duidelijk dat mijn kracht in het afdalen zit. Binnen een paar honderd meter haal ik hen allebei in en ren ik blij door. “You got this” staat er op mijn onderarm geschreven, en hier geloof ik het even helemaal. Ik kan dit, dit lopen door de bergen en ik ga me helemaal niet bezighouden met andere lopers, ik ga genieten van het feit dat ik het überhaupt weer kan nadat ik aan een hernia ben geopereerd in juli 2018.
Ik ren met de rem erop door over de graat, ben helaas net te laat voor de zonsopkomst waar Pascal van Norden mij over vertelde, lach me rot om de loper die van ver achter mij naar de boerderij voor mij roept of de koffie al klaar is en huppel vrolijk de negen kilometerlange afdaling af richting Monte Ceneri. Er volgt weer een lange klim en onderweg omhoog bedenk ik, toch niet helemaal zen met de gedachte dat er in ieder geval twee hele goede loopsters achter me aan zitten, dat ik echt ga proberen te racen. De dood of de gladiolen maar dan zonder me te vroeg stuk te lopen. Hoewel ik geen idee heb hoeveel vrouwen er nog voor me lopen, ga ik in ieder geval proberen om zo lang mogelijk niet ingehaald te worden bij het klimmen en mijn voorsprong te behouden of uit te breiden tijdens het dalen.
Heel lang werkt mijn plannetje, ik haal nog een andere vrouw in en blijk bij Isone op 61 kilometer eerste te lopen. Wow! Dat is een lekker gevoel. Maar het is nog ver en ik reken me nog niet rijk. Zimmerman kan echt goed klimmen en de klim naar de hoogste top van deze race begint hier… Dit is het enige stuk dat ik niet hebben kunnen verkennen in de week voor de race and het blijkt echt een klim from hell te zijn… Een eindeloze grashelling in de brandende zon en iedere keer als ik denk op het hoogste punt te zijn blijkt er nog een top achter te zitten. Op driekwart van die klim naar Gazzirola haalt Zimmerman me in. Ik blijf het mentale spelletje met mezelf spelen. “Ik ben meester over mijn eigen demonen. Ik ben hier alleen om het beste uit mezelf te halen. Ik kan dit. Je hoeft alleen maar de ene voet voor de andere te blijven zetten en dan kom je vanzelf op die *%^$Q% top.” Etc.
Natuurlijk kom ik boven, en beneden en nog een aantal keer zo. Want hoewel het op het hoogteprofiel net lijkt alsof je na Gazzirola alleen nog maar hoeft te dalen en een paar kleine topjes meepakt tot aan de finish, is niets minder waar en hebben zowel mijn daal- als klimbenen er na 80 kilometer schoon genoeg van. Mijn lieve neef Bart houdt me op de hoogte van mijn positie en met een half oog zie ik hoe onze familieappgroep ontploft tijdens zijn liveverslag. Dat geeft vleugels (hoewel mijn ultrashuffle niet bepaald lichtvoetig meer is). Ik beweeg nog en hoewel Zimmerman al lang en breed uit beeld is lijkt mijn tweede plek redelijk veilig.
Met nog negen kilometer te gaan naar de finish word ik tegengehouden op de verzorgingspost bij Alpe Bolla. De race is stilgelegd vanwege naderend slecht weer… Ik hijs me in mijn regenpak om warm te blijven en ga in het gras liggen. Een klein meisje van een jaar of vier komt iedere twee minuten langs met een fles cola die ze maar ternauwernood vast kan houden en de Italiaanse heethoofden naast mij in het gras maken zich druk over de beslissing van de organisatie. Ik baal want de nummer drie, een Italiaanse, waar ik een half uur voorsprong op had zal zo ook wel aankomen en ik heb geen idee wat dat betekent voor mijn uitslag.
Na driekwartier mogen we door en heeft Melissa, de nummer drie, mij al gerustgesteld dat ik natuurlijk als tweede over de finish moet gaan. Vervolgens dendert ze met zo’n vaart de laatste afdaling af dat mijn daalbenen wel weer aan moeten. We scheuren met vijf man naar de finish en ik ga voor de zoveelste keer deze race compleet stuk. Later zie ik dat we hier een tweede tijd op een Strava segment lopen…
Bij de finish word ik opgewacht door een enthousiaste club Nederlanders en is mijn comeback een feit. Sterker dan ik heb durven dromen… Nederlands Kampioen op de Sky Ultra, tweede vrouw overall en uiteindelijk (na correctie voor de wachttijd bij Alpe Bolla) zelfs maar een kwartiertje achter Zimmerman.
Bij de mannen won Huub van Noorden de Nederlanse titel op de Ultra. Op de K27 Skyrace zijn Renée Cardinaals en Merlijn Meens de nieuwe Nederlandse kampioenen. Op het derde onderdeel, de K4 of de Vertical, werd Rogier Wouters Nederlands kampioen bij de mannen en Renée Cardinaals bij de vrouwen.
