Mig begon jaren geleden met mooie verhalen schrijven over rennen in de bergen van Griekenland. Stevige hoogtes, technisch terrein en vanaf het strand tot sneeuwniveau. De vaak beschreven sfeer van gemoedelijkheid en gezelligheid bij Ultra races in Griekenland sprak me ook aan. Dat de trip en het verblijf ook een grote mate van betaalbaarheid heeft maakte het voor mij redenen om eens te gaan verkennen…
De Olympus Mythical Trail 100k (106km | 6.700d+) in juli werd voor mij een kennismaking met het land, de bergen en de mensen. Met Mount Olympus (2.917m) was op voorhand één van de hoogtepunten van de race. Het ´basecamp´ van de race is het dorpje Litochoro, een dorp aan de voet van dé berg van Griekenland. Een paar dagen voor de race ervaren we dit dorp aan de bergen niet direct als een bergdorp. Het karakter van het dorp is divers: pensionado`s, bustoeristen, badgasten en verdwaalde bergsporters. De temperatuur loopt elke dag stevig op tot rond de 35 graden. In de omgeving zijn er naast de zee mooie natuurlijke bronnen te vinden om te verkoelen. We bezoeken watervalletjes die in de bergen verscholen liggen en alleen te voet te bereiken zijn. Een perfecte plek om voor de race te ontspannen en af te koelen.
De mediterrane manier van leven komt in Litochoro duidelijk tot uiting: eten en drinken is een feest. Verse vis, smaakvolle groenten, sappig fruit en heerlijke wijn wordt hier geserveerd. Ook het levenstempo en de amicale contacten maken de ervaring mediterraans.
Bijna Europees is de organisatie van de trail te noemen. Oke, zowel de laatste mededelingen aan de start en de prijsuitreiking startten op een eigen gekozen tijdstip en gaan in het Grieks, maar verder is het een zeer degelijk georganiseerde trail waar een niet-Griek zich ook z´n plek voelt. Dit begint al bij een uitgebreide website in zowel het Grieks als het Engels. Maar ook in de voorbereiding (ophalen startnummer, inleveren dropbag) en tijdens de trail (de organisatie van de VP’s, markering van de route) is dit terug te zien.
Het brein achter de OMT is Lazaros. Samen met een groep betrokken vrijwilligers weten zij er een sfeervol geheel van te maken. De warmte van de (veelal Engelssprekende) Griekse vrijwilligers vind ik opvallend: vorig jaar had ik een andere ervaring in buurland Bulgarije, waar communicatie in het Engels een uitdaging was.
Met 35 graden in het dal is de warmte één van de uitdagingen van deze race. Bij inschrijving van de race (ergens in de winter..) had ik me nog even niet gerealiseerd dat het in juli in Griekenland zo heet zou kunnen zijn. Ten tijde van de start was de temperatuur aangenaam, maar in de loop van de dag warmde het behoorlijk op: iets om als laaglander rekening mee te houden!
De Olympus Mythical Trail is een race vanaf zeeniveau over de hoogste (en mooiste?) berg van Griekenland, de Olympus met 2.917m. De route is een mooi ontworpen variatie van verschillende soorten terrein en vormen tevens een mini-reis door mythisch terrein. Vooraf werd verteld dat we mochten rennen door het ‘Huis van de goden’, waar volgens de weerberichten oppergod Zeus nog wat bliksemschichten naar beneden kan afvuren.
Het parcours is met gevoel ontwikkeld. Duidelijk is dat Lazaros het liefst alleen pure paden gebruikt en de loper een compleet beeld wil geven van het gebied. De paden zijn soms behoorlijk technisch en vergelijkbaar met paden in de Pyreneeën. Sommige secties zijn vergelijkbaar met Ierland, waar niet echt een pad is maar een route door een gras- en steenveld heen is uitgezet.
Vanaf de start krijg je dus direct 3.000 verticale meters voor de kiezen. Smaakvol bedacht dat we de zonsopgang mee kunnen pakken op het hoogste punt van de race! De tweede lange klim (1.500 hoogtemeters meter) vindt plaats op het heetste punt van de dag na 70 km van de race. Op dat moment net wat minder smaakvol maar passend bij een bergultra waar je als organisator wil dat niet iedereen finished.
In totaal stonden er 150 deelnemers aan de start (25 nationaliteiten). Onderweg waren er 20 checkpoints en 9 verzorgingsposten. Op iedere post was van alles te vinden: zoet, zout, van aardappel tot smaakvolle watermeloen. Ook werden er saltsticks uitgedeeld om het zoutgehalte op peil te houden. Soms was een VP bij een berghut, andere keren weer een groepje bergliefhebber die samen iets hadden opgebouwd en er zelf ook een feestje van maakten op de berg. De VP na 58 km stak er voor mij met kop en schouders bovenuit. Niet alleen zag ik hier mijn dropbag weer terug, ook werd ik getrakteerd op ijs, koud bier en hamburgers. Zie dan maar weer eens door te pakken!
De finish in Litochoro is op een sfeervolle plek. Midden tussen de vol bezette terrassen slinger ik naar de finish. Het Griekse uitgaansleven en de Ultra finishers mengen lekker samen. Ik zit wat na te praten met mede trailers en hoor dat de winnaar 10 meter voor de finish nog even door een zwerfhond in zijn bil werd gebeten. Ook dat is Griekenland. Verrassingen die met een glimlach worden opgevangen. Een positieve mentaliteit die overeind blijft staan in een land dat het economisch zeker niet makkelijk heeft. De OMT is een aanrader als je houd van een stevige uitdaging en een andere culturele inslag.
Uit de koker van Race Director Lazaros komt nog een tweetal races: de Rogkas (20 km, in de winter) en de Lost Trail (57 km, september). Beide trails zijn nog kleinschaliger dan de OMT. De sfeer is net zo gemoedelijk; het gebied alsook de vrijwilligersgroep is hetzelfde. Verschil is dat het gebied boven de 2.200 meter niet is opgenomen (wel zo praktisch voor een wintertrail). Het persoonlijke karakter (de Race Director die je meerdere malen persoonlijk de hand komt schudden) vind je bij alle drie trails.
Website Olympus Mythical Trail / nieuwe racedatum 3 juli 2020
Link naar Artikel over de 55 peaks
Trackbacks/Pingbacks