Verslag van een trailreis door het Marokkaanse Atlas gebergte
Okerkleurige stukken woestijnen, glinsterende rivieren, intens groene valleien en tot mijn verrassing ook spierwitte verse sneeuw. Hijgend overdenk ik de verschillende landschappen als ik me een weg omhoog baan naar 3500m. Marokko heeft hoge bergpassen!
Het chaotische en sprookjesachtige Marrakech waar onze trailweek begon, lijkt inmiddels ver weg. Toch zouden we het vanaf deze bergpas moeten kunnen zien; of zit ‘t onder een wolk?
Via de woestijnachtige uitlopers van de Atlas lopen we naar de boomgaarden van een verstild dorpje. Bij verborgen zoutmijnen krijgen we van een verraste berber uitleg over hoe hier al eeuwenlang op dezelfde manier zout wordt gewonnen. Het is warm, onze groep heeft gelukkig geen haast, de week is nog lang, en zoals de gids het zegt: Heel blijven in dit harde terrein is het belangrijkste!
Langs een bijna rechte wand dalen we naar de rivier; in plaats van een oude ‘piste’ (zo heten de zandwegen hier) langs de bergwand te nemen, besluiten we de rivierbedding te volgen. Heerlijk een paar kilometer door het koude water lopen. Langs de rivier is het fris groen; notenbomen en gerst-akkertjes. Boven ons lijken de kleine dorpjes tegen de stoffige berghelling geplakt. Via een bos van eeuwenoude jeneverbes bomen bereiken we Imlil, het Chamonix van het Marokkaanse Atlasgebergte. Een kleine markt, een paar guesthouses, de onvermijdelijke tapijtenhandel, gidsenbureaus en restaurantjes. Geen flagship stores; wel winkels vol stoffige gebruikte klim en trekking spullen.
Wakker worden in een berber guesthouse en sneeuw zien op 2700m, dat hadden we niet verwacht. Magisch uitzicht en koude voeten als we omhoog lopen. Afdalen naar een verlaten vallei die we kilometers volgen. Zelfs geen jeep road of permanente bewoning te zien. Wel kleine huisjes die pas vanaf eind mei bewoond worden door herders. Op de volgende col wacht het ‘ravito’ op ons. Een berber heeft met zijn muilezel een complete maaltijd 1500m omhoog gelopen. Wij nemen de tijd om goed te eten en te drinken, hij om lekker te roken!
We zien hem later terug in onze guesthouse bij onze dagelijkse Tajine (marokkaanse stoofpot) Hoe zuidelijker we komen, hoe kleiner en rommeliger de dorpen worden. Ook de ‘Inshallah-factor’ neemt hier toe. Het is weleens goed om uit het dagelijkse, strikt geregelde bestaan te komen. Onze lokale gids Radouane vertelt ons over het dorpsleven in de Atlas. Een fijne toevoeging aan onze reis!
Is het een gletsjermeer of een woestijn ? Lac Ifni is beiden en ligt op weg naar de laatste hoge col voor de Toubkal hut, Een nauwe kloof met bovenin uitzicht op het begin van de Sahara brengt ons naar 3750 m. We beginnen aardig geacclimatiseerd te raken voor de Toubkal beklimming.
Toubkal top dag ! Vroeg opstaan hoort erbij in een berghut. In de verte zien we al wat hoofdlampjes de berg op slingeren. Er ligt een klein laagje verse sneeuw en er staat een harde wind; volgens alle lokale gidsen is het nog nooit zo koud geweest in mei. Mooi is het daardoor wel die spectaculaire zonsopgang. Het is te koud om te pauzeren, met onze microspikes aan de voeten levert het terrein geen problemen op. Op de top ( 4167 m ) kunnen we zowel de Sahara als de kustvlaktes zien. Snel naar beneden voor een 2e ontbijt!
Voor de terugweg splitsen we op; direct naar beneden of nog een extra colletje om via het befaamde pad van de 77 haarspeldbochten af te dalen naar de waterval voor de lunchpauze. Daarna via een paar stoffige paadjes naar Imlil waar we na de thee bij een van de lokale gidsen de bus weer nemen naar het overdonderende Marrakech waar we afsluiten met pizza, salade en bier op een dakterras hoog boven de oude medina.
Volgend jaar gaan we weer met MudSweatTrails en 360explore naar Marokko. Maak je interesse kenbaar via trailreizen@mudsweattrails.nl of schrijf je in voor de nieuwsbrief en je blijft op de hoogte.